ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ซารังเฮ ยัยตัวร้ายกับคุณชายช็อกโกแลต

ตอนที่ 3

                ณ เมืองทังกวา

“ไอ้ลูกบ้า ไอ้ลูกเวร แกทำแบบนี้ได้ยังไง” เสียงตัดพ้อต่อว่าดังมาจากชายคนนึง

โธ่ พ่อครับ ใครๆก็หลอกกันได้ แค่คำพูดของผู้หญิงคนนึง  เสียงสะอึกสะอื้นเป็นระยะๆ

แทยองคะ จีจี้ ขอโทษค่ะ เจ้าของเสียงสะอื้นนั้นพูดขึ้นพลางเช็ดน้ำตาปอยๆ

คุณเอาเรื่องไร้สาระอะไรมาพูดจีจี้ กลับไปซะ

นี่คุณอย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะคะ เรื่องไร้สารตรงไหนกัน

ก็ไร้สาระดิ คุณเล่นมาบอกพ่อผมว่าผมทำคุณท้องเนี้ยนะ ที่ว่าไม่ไร้สาระ ผมยอมรับว่าผมมีอะไรกับคุณจริงแต่ผมไปหาคุณแค่สามครั้งเองนี่นะ นับมาจนถึงวันนี้แค่ 2 อาทิตย์ที่เรารู้จักกัน แต่วันนี้คุณกลับมาบอกพ่อผมว่าคุณท้องกับผม 1 เดือนแล้ว คุณบ้าหรือป่าวจีจี้ เมื่อได้ยินคำพูดของแทยองที่อธิบายมาได้อย่างชัดเจนนั้น สาวสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้าถึงกับช๊อคทำตัวไม่ถูกไปชั่วขณะ

ก็ได้ค่ะแทยอง ในเมื่อคุณไม่รับผิดชอบจีจี้ ถ้าอย่างนั้นจีจี้ก็ขอรับทุกอย่างไว้เองค่ะ ( ตีบทนางเอกแตก ) ถ้าอย่างนั้นจีจี้กับเบบี้ขอตัวลากลับก่อนนะคะ

ไปไหนก็ไปเหอะ ( เสียงแทยอง )

Oo0 >>> ยัยจีจี้

= _ =!!!! >>> พ่อแทยอง

                เจ้าแทยอง ฉันจะส่งแกไปปรับปรุงตัวใหม่กับคุณย่าที่โซยัง ( เพราะกว่าจะมาเป็นแทยองครอบครัวของแทยองยากจนมาก่อนและมีต้นกำเนิดมาจากโซยัง ) เสียงผู้เป็นพ่อบอกลูกชายที่หาเรื่องมาให้ไม่เว้นแต่ละวัน ( เรื่องผู้หญิง )

พรุ่งนี้แกเตรียมตัวให้ดีฉันจะไปส่งแกไปหาคุณย่า

ห๊า......เสียงอุทานด้วยความตกใจดังสนั่น // ไม่ทันได้เตรียมใจ T _ T

“ผมต้องไปอยู่ในที่แบบนั่นเนี้ยนะ แล้วผมจะไปอยู่ได้ไงกันพ่อ”

ชายหนุ่มที่ไม่มีใครบังคับจิตใจได้ตอนนี้เขาสยบให้กับพ่อที่เวลาเอาจริงเอาจังนั้นดูหน้ากลัวสุดๆ

“ไม่หรอก” เสียงผู้เป็นพ่อพูดขึ้นหลังเห็นปฏิกิริยาของลูกชายดูไม่มีดีกับเรื่องที่พูดไปก่อนหน้า ฉันไม่ใจร้ายกับแกขนาดนั้นหรอกเพราะที่นั่นมีร้านช็อกโกแลตของพ่ออยู่ตอนที่พ่อยังอาศัยอยู่กับคุณย่าที่นั่น ฉันก็มีเจ้าร้านช็อกโกแลตนี่แหล่ะที่มันนำพาแม่ของแกมาให้ฉัน ( ผมนี่คิดภาพตามคำบรรยายสุดโรแมนติกของพ่อแล้ว มดจะกัด ความหลังของพ่อนี่หวานเป็นน้ำผึ่งเดือน 8 เลยทีเดียว ผมคิดในใจ )

“งั้นตกลงตามนี้นะ ไอ้แทยอง” พ่อพูดทิ้งเสียงลงท้ายด้วยความโกรธนิดๆก่อนจะหมุนตัวหันหลัง แต่จู่ๆ

                “ กริ๊งๆๆๆ ” เสียงโทรศัพท์บ้านที่ตั้งไว้ไม่ไกลจากมุมห้องดังขึ้น พ่อของแทยองเดินกลับมารับโทรศัพท์ 2 3 นาทีผ่านไป สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปแล้วกำลังจะเดินออกไปอย่างกระตือรือร้น แต่ต้องหยุดเมื่อมีเสียงถามขึ้นจากอีกคนที่อยู่ในห้องด้วย

                “มีอะไรรึเปล่าครับ”

                “แม่แกเข้าโรงพยาบาล” แล้วทั้งสองก็เดินออกไปพร้อมกันอย่างเร่งรีบ

ณ โรงพยาบาลคิคุอาโนเนะ

                “แม่ครับ เป็นยังไงบ้างครับ” เสียงความห่วงใยจากลูกชาย พร้อมกับอ้อมกอดที่เข้าสวมกอดผู้เป็นแม่อย่างเป็นห่วง

                “โถถถถถถ แทยองลูกแม่” แม่ไม่อยากให้ลูกไปเลย คุณคะ อย่าลงโทษลูกเลยนะคะถือว่าเห็นแก่ฉันนะคะคุณ ( แทยองหันไปมองหน้าผู้เป็นพ่อทำตาปริ่บๆ เหมือนลูกแมวหิว Me-O เผื่อว่าพ่อจะเห็นใจ )

                “ ได้คุณ ” ( พ่อเริ่มใจอ่อนแล้ว )

                “งั้นผมจะให้มันแต่งงาน”

ห๊า----- ( OoO!!! ) เสียงอุทานของผู้เป็นแม่และลูกชายประสานเสียงกันด้วยความตกใจสุดขีด

                “ฉันจะให้แกไปอยู่ที่โซยังเป็นเวลา 6 เดือน” ส่วนเรื่องแต่งงานนั้นเมื่อแกกลับมาจากโซยังเมื่อไรค่อยว่ากัน